Miejscowość na trasie Pionki -Zwoleń. W Suchej w czerwcu 2019 roku jest 442 mieszkańców. Wieś istnieje od XIV wieku. Pierwszy kościół uległ zniszczeniu 1716 r. Ks. Andrzej Słowicki w 1720 r. wybudował nowy, drewniany kościółek. Mógł on pomieścić zaledwie 200 osób. W środku znajdował się drewniany ołtarz z obrazem Najświętszej Maryi Parmy, po lewej stronie stał ołtarz św. Marii Magdaleny, po prawej ołtarz św, Idziego. Dzwonnica posiadała dwa dzwony. Z powodu zniszczenia kościół został rozebrany, a w jego miejsce postawiona została kaplica.
W latach 1839-1843 za staraniem ks. Tomasza Koryckiego wzniesiony został nowy kościół. Był zbudowany według projektu Antoniego Corazziego i ufundowany ze składek parafialnych. Kościół pod wezwaniem św. Idziego był murowany, pokryty żelazną blachą. Wielki ołtarz był oddzielony żelazną kratą od nawy kościelnej, znajdował się w nim olejny obraz św. Idziego. Ołtarz po lewej stronie przedstawiał św. Magdalenę i Jezusa upadającego pod krzyżem, ołtarz po prawej stronie przedstawiał Matkę Boską z dzieciątkiem i Matkę Boską zwaną Suską. W 1647 r. na rzecz kościoła podarowany został przez ks. Pawła Loiskiego obraz Matki Boskiej, który wisiał w wielkim ołtarzu przez 236 lat. Na cmentarzu kościelnym znajdowała się dzwonnica. Plebania wykonana była z drewna i otoczona ogrodem. Cmentarz grzebalny odległy by od kościoła 270 m. Na górze cmentarnej stała kapliczka w neogotyckim stylu, która jest do dziś.
Obecny kościół zbudowany został według planu Stefana Szyllera z Warszawy w 1912 r. przez ks. Antoniego Ostracha, proboszcza parafii Sucha. Budowla ma cech neoklasycystyczne z przewagą cech renesansowych. Kościół jest zbudowany a cegły, otynkowany, orientowany. Dwie nawy boczne są niższe od nawy głównej. Korpus jest bazylikowy, pięcioprzęsłowy z transeptem, prezbiterium, kruchtą i czworoboczną wieżą. Wymiary kościoła: 37 m
długości, 14 m szerokości (w transepcie 21 m), 18 m wysokości.
